Tadeusz bez serca i macice.

Media donoszą, że, o ile koronawirus nie utrzyma tempa natarcia, za około rok mają ruszyć zdjęcia do filmowej superprodukcji o niejakim Kościuszce, Tadeuszu zresztą. Jak trafnie zażartowali prezenterzy Rock Radia, trwają spory czy Kościuszkę ma zagrać Will Smith czy Eddie Murphy co jest oczywistym ironicznym komentarzem do panującej ostatnio za oceanem histerii poprawności politycznej i rasowej, powodującej absurdalne niekiedy obsadzanie czarnoskórych aktorów i aktorek we wszystkich możliwych rolach. O ile jestem w stanie sobie wyobrazić Batmana, Conana, Spidermana, czy nawet już Gustlika (ze Śląska był), albo ostatecznie Brunnera (czarny charakter), lub niech już stracę: Zawiszę Czarnego, granych przez czarnoskórych aktorów, o tyle Robin Hooda, Króla Artura, Ani z Zielonego Wzgórza czy też króla Jagiełły już nie. No nie i już, inaczej z automatu film staje się komedią, a ja nie będąc absolutnie rasistą, nie zamierzam nigdy w życiu lepić bałwana z czarnego śniegu. Rasistą - jak historyczna wieść niesie - nie był też nasz Andrzej Tadeusz Bonawentura Kościuszko herbu Roch III, który po perypetiach wielu na starym kontynencie, trafiwszy w końcu w sam środek wojny o niepodległość USA tak się wsławił kopaniem rowów (no dobra, nie tyle kopaniem rowów co budowaniem nowatorskich fortyfikacji obronnych wydatnie przyczyniających się do wielu zwycięstw wojsk amerykańskich), że sam Jerzy Waszyngton zlecił mu budowę słynnego do dziś West Point, a Kongres Stanów Zjednoczonych mianował generałem i podarował 250 hektarów ziem wraz z całą zawartością czyli na ten przykład czarnoskórymi niewolnikami. Wypłacony mu przez armię USA żołd Tadeusz praktycznie w całości przeznaczył na wykupienie wolności "swoich" niewolników oraz ich edukację czyli naukę pisania i czytania. Potem jak ze szkoły wiadomo Kościuszko powrócił do Polski i znowu po wielu zawiłościach losu i fanaberiach rewolucyjnych (na ten przykład w swoim niedużym majątku dokonał reform, skracając chłopom pańszczyźnianym okres pracy na rzecz dziedzica z czterech do dwóch dni), zajął się wojaczką stając na czele powstania zwanego Insurekcją Kościuszkowską. Podobno jak wynika z przecieków, w filmie sama Insurekcja ma być bardziej przedstawiona jako zryw wolnościowy uciskanego chłopstwa, niż powstanie polskie przeciwko zaborowi rosyjskiemu (Chmielnicki i jego kozacy się w grobach przewracają), niemniej jak wiadomo z podręczników Tadeusz przegrywa, dostaje się do niewoli, a potem podpisując pakt z diabłem czyli carem zostaje wydalony do Europy Zachodniej z zakazem powrotu. Ostatecznie umiera w Szwajcarii w 1817 roku, ale jego tułaczka wcale się nie kończy. O ile samo zabalsamowane ciało pochowane najpierw w Szwajcarii zostaje rok później sprowadzone do Krakowa i do dziś spoczywa w krypcie na Wawelu, o tyle serce Kościuszki jako najpierw sentymentalny dar samego Tadeusza dla Emilii - córki przyjaciela Zeltnera, w której się podkochiwał, a potem już jako poważna relikwia narodowa, wędruje dosyć długo po świecie, nim w końcu trafia w 1983 roku na Zamek Królewski w Warszawie.

Jak to mówią - jakie czasy tacy bohaterowie. Dziś chciałoby się rzec: jaki kraj - takie relikwie. Zgodnie z wypowiedzią niejakiego Andrzeja Zybertowicza, podobno profesora, doradcy obecnie nam miłościwie zasiadającego w Pałacu Namiestnikowskim w Warszawie prezydenta: "kobieta jest właścicielką swojej macicy, ale gdy zachodzi w ciążę, przestaje być dysponentką płodu". Co tłumacząc z polskiego na nasze oznacza, że macica nie zawsze należy do posiadaczki, a już na pewno nie należy, kiedy tak postanowi jakiś mężczyzna. Popierając rozumowanie pana profesora jestem za tym, żeby z macicy uczynić relikwię narodową. Powinna znaleźć się ona na godle państwowym (w jednym ze szponów orzeł powinien trzymać macicę, a dla równowagi w drugim... hm... no jednak nie wiem czy to będzie dobrze wyglądało, może sama macica wystarczy) i powinna zawisnąć - jeśli nie zamiast krzyży w budynkach państwowych - to na pewno obok. Można by tez pogmerać w hymnie naszym i gdzieś wcisnąć macicę, mogłyby powstać sanktuaria maciczne, kultowe komiksy i seriale o macicy, festiwale muzyczne, teatralne, filmowe i taneczne o tematyce domacicznej, a także w każdym mieście stanąć powinien pomnik macicy, jako najwyższego dobra narodowego, które należy do wszystkich, a nie tylko do tych głupich bab, którym się wydaje, że mogą ze swoją macicą robić, co im się tylko podoba.

Dziś, zdjęciowo Agata, która to powiedzmy sobie szczerze: posiada relikwię, pozornie wydaje się być niewinna, a mimo to nie wiedzieć czemu niepokojąco przypomina jedną z tych wiedźm, biegających po ulicach z błyskawicą na transparencie i czarną parasolką w ręku...
Sesja powstała na materiale ORWO NP22 z datą do spożycia 1987 rok... co samo już świadczy o udziale jakiś sił nieczystych...