Patykiem pisane

Nie będzie dziś wcale o surfowaniu. Raz, że to nie ta pora roku, dwa moczenie się wraz z kawałkiem deski w wodzie to nie moja bajka. Będzie za to o innych falach. Radiowych. A konkretnie o ich przekaźniku, czyli o jakże przydatnym i jakże w dzisiejszych czasach oczywistym urządzeniu jakim jest radio samochodowe. Dzięki niemu treści niesione falami radiowymi umilają nam czas w podróży, w korkach, uczą, bawią, informują. Samo w sobie radio samochodowe jest rzeczą tak oczywistą, że jak to zazwyczaj bywa w takich przypadkach wręcz niezauważalną. Bo sami przyznajcie z ręką na sercu, kto z was zastanawiał się choć raz nad tym kto i kiedy pierwszy wpadł na pomysł włożenia go do samochodu? A jak się okazuje jest to historia wcale nie tak znowu odległa, bo nasze kochane radio samochodowe nie ma jeszcze nawet stu lat. I nie, wbrew podejrzeniom jakie zapewne zaczynają kiełkować w waszych głowach to wcale nie Japończycy pierwsi postanowili sobie umilić jazdę samochodem przy pomocy dźwięków wy

Całkiem niedawno rozpoczął się sezon ferii zimowych. Oczywiście ku wielkiej uciesze dziatwy, kadry nauczycielskiej, a wielkiemu zmartwieniu rodziców i pracowników technicznych szkół. Czemu dziatwa i kadra się cieszą nie muszę chyba tłumaczyć. Tym pierwszym to nawet natura dopisała i sypnęła śniegiem. A tym drugim to tylko piasek w oczy drogowcy i MEN sypią, więc się cieszą z wszystkiego co mają. A rodzice? Już od świąt grudniowych kombinują, jak to zrobić, żeby za dużo nie wydać, a mimo to dziecku jakieś atrakcje zapewnić. Jak poprzestawiać grafiki, żeby dziecko samo z telewizorem i odkręconym gazem w domu nie zostało. Jak połączyć wizytę nowej teściowej z ogarnianiem córki z drugiego małżeństwa, kiedy syn z pierwszego będzie z byłą żoną/mężem na nartach w ramach przekupstwa rodzicielskiego. Oraz jak przy tej okazji nie widywać teściowej i dzieci za długo. Zupełnie inne dylematy mają pracownicy techniczni/fizyczni w szkołach. Potocznie zwani woźnymi. Obojga płci. Oni bowiem kombinują

Nigdy nie lubiłem miast. Nie dlatego, że tam ciągły ruch, auta jeżdżą jak nakręcone i śmierdzi. Jak nie spalinami to ludźmi. Do tego można się przyzwyczaić i nawet zobojętnieć. I nie dlatego, że łażą tam humanoidy bezmyślne gdzieś zawsze się spieszące. I nawet nie z powodu małej ilości zieleni, która dołem zawsze jest obsrana przez psy, a górą przez ptaki. Nie lubiłem i nie lubię miast z innego powodu. Z powodu braku intymności. Jako urodzony wieśniak od małego przywykły do samotnego moczenia nóg w stawie pełnym pijawek, żab i zaskrońców, a potem już nawet leśniak nieposiadający sąsiadów jako takich ukochałem sobie ową samotność z wyboru. Ot wkurza się żona, matka, teściowa lub dziecko, bierzesz nóż i nogi za pas. 10 minut, pięć, minuta i jesteś w lesie. I jesteś tam tylko Ty i Twoje myśli. Chyba, że akurat jest pora godów łosi. Lub sezon na grzyby przyciągający rzesze warszawiaków. W obu przypadkach lepiej nie wchodzić do lasu bo bydło się po nim plącze okrutne. Wtedy się id