Wiosnę co prawda w tegorocznym grudniu mamy póki co wyjątkowo ciepłą, niemniej chciałbym wszystkim miłośnikom przyrody ożywionej przypomnieć, że wiele stworzeń bez naszej pomocy zimy zwyczajnie nie przeżyje. Zwłaszcza w miastach, w których wydaje się, że zwierzęta powinny mieć łatwiejsze życie. Dlatego wywieśmy sikorce słoninę, niech skubana tyje, chleb zamiast do śmietnika połóżmy na parapecie, zawsze się jakaś kawka czy wrona świcie z niego głośno ucieszy, wiewiórce rzućmy orzecha, byle delikatnie, a kotu... kotu uchylmy w najmroźniejsze dni okno w piwnicy. Nawet, jeżeli ten kot zupełnie nie będzie przypominał tej kotki w którą pewnego dnia przed moim obiektywem wcieliła się Ola.
p.s. oczywiście w późniejszej części sesji Ola występuje już bez "futerka", ale to wcale nie oznacza, że w jakikolwiek sposób popieram znęcanie się nad zwierzętami, po prostu się ogrzała ;)
Kiedyś (w tym wypadku słowo kiedyś oznacza jakieś dwadzieścia pięć lat wstecz) obejrzałem kilka filmów o zombie i dałem sobie spokój z kolejnymi. Czemu? Bo były do znudzenia powtarzalne. Nagła zaraza, epidemia, hordy żywych trupów, garstka niezarażonych i nieustająca zabawa w kotka i myszkę z tymi co mają mózg i tymi co chcą go zjeść. Strzelby, siekiery, piły łańcuchowe... zieeeew. Czyli nuda. Flaki (najczęściej dużo flaków) z olejem. Dlatego szerokim łukiem omijałem ten gatunek i poza dwoma wyjątkami nadal omijam. Pierwszym wyjątkiem był Zombieland. Rzec by można lekka i przyjemna komedyjka o zombie, dodatkowo z dwójką aktorów, których lubię, czyli Bill Murray grający samego siebie i Woody Harrelson. Drugim filmem, który mi się spodobał (ale to raczej ze względu na robiące wrażenie kadry i ujęcia) był/jest: Jestem legendą. Z Willem Smithem. Reszta jakoś mi nie podchodzi i już. I chyba dobrze, bo jak pokazało życie, nasze ludzkie wyobrażenia o zombie szerokim łukiem rozmijają się z rze
Komentarze
Prześlij komentarz