Był taki okres w moim życiu kiedy namiętnie się narkotyzowałem. Lub jak kto woli ćpałem, odurzałem się, wprowadzałem baśniowe elementy do rzeczywistości (jak mawiał Himilsbach o piciu wódki dla odmiany), odlatywałem i permanentnie tkwiłem w stanie euforii czując się jednocześnie wolnym jak ptak i pyłkiem w świecie jaki mnie otacza. Co będzie dziwne na pewno dla niektórych - nie używałem do tego absolutnie żadnych niedozwolonych i zakazanych przez prawo substancji, ani tych legalnie dostępnych również nie. Zwyczajnie i prozaicznie chodziłem po górach. Wdrapywałem się na mniejszą lub większą górkę (tak wiem, wytrawni wydeptywacze górskich szlaków będą pewnie zdegustowani określeniem górka) i siadając na jej szczycie patrzyłem z góry na wszystko dookoła i odlatywałem ze szczęścia. I żadnych mi tu, że może tlenu mało, że pompka nie dawała rady, że lampka rezerwy w głowie świeciła czy innych takich tam. Po prostu w takich chwilach zawsze miałem w głowie refren piosenki starej dobrej punkowej kapeli KSU o tytule "Za mgłą": ...tam na dole zostało wszystko to co cię męczy, patrząc z góry wokoło świat wydaje się lepszy... I czułem się lepiej od razu, lepszy faktycznie, tak jakby na haju, a trwać ten stan potrafił i kilka dni. Nie, że tkwiłem na górze te kilka dni, tylko miałem tak naładowane baterie, że po zejściu chodziłem jak nakręcony. I choć dziś już tych wspinaczek na górki mniejsze już niż większe jest tyle co kot napłakał, to wciąż za każdym razem czuję się tam na szczycie tak samo i jest mi z tym dobrze. Jestem wtedy euforycznie wolny i jednocześnie mały, ale też i będący częścią tego cudownego świata widzianego z góry. W dużo mniejszym stopniu, (coś jak mrowienie końcówek palców u rąk) stan taki odczuwam chodząc po lesie. Wiecie, takim prawdziwym, a nie po parku czy zagajniku osiedlowym. Kiedy otacza mnie potęga przyrody, choć i tak zazwyczaj w jakimś stopniu skażona ręką człowieka, to wciąż jednak dzika i po części nieujarzmiona. Dlatego współczuję ludziom z biofobią, których jak się okazuje coraz więcej przybywa na świecie. Owa biofobia to oczywiście przeciwieństwo biofilii czyli nic innego jak lęk przed przyrodą wywołujący u ludzi obawy i dyskomfort, a bywa i przerażenie. I tu tak gwoli ścisłości należy rozróżnić fobię pozytywną, czyli tą która nam jako gatunkowi zapewniła przetrwanie (strach przed wężami, pająkami czy trującymi roślinami, a dziś przed roztoczami czy alergenami), od fobii negatywnej czyli lęku zarówno przed otwartym krajobrazem jak i krajobrazem zbytnio wyposażonym w roślinność, czy wręcz niechęć do bylin, drzew i krzaków lub coraz częściej całościowa niechęć do roślinności jako takiej i jej niekontrolowanego sposobu rozrastania się. I właśnie tej drugiej formy współczuję współmieszkańcom naszej planety najbardziej. Większość z ludzi zamieszkujących duże miasta jest biofobami bezobjawowymi czy wybiórczymi. Na przykład wycieczka w weekend do lasu z dziećmi, psem czy teściową jest dla nich bezproblemową kwestią, nawet bywa, że przyjemną. Ale już widok w mieście nieużytków zielonych zarastających niekontrolowanie roślinami uznanymi przez większość za chwasty, budzi ich niepokój czy sprzeciw. Łoś napotkany na szlaku w leśnej kniei wzbudza zachwyt i emocje, ale już lis przemykający pomiędzy blokami jawi się jako poważne zagrożenie. O dzikach ostatnio beztrosko penetrujących w Polsce miejskie parki i przydrożne pasy zieleni nie wspomnę. Spacer alejkami po parku wiosną, kiedy kwitną starannie dobrane gatunki kwiatów mieniąc się feerią barw jest super, ale nieskoszona łąka porastająca cholera wie czym jest terenem jakby zaminowanym z zakazem wstępu. Modne ostatnio zazielenione dachy przeróżnych publicznych instytucji z ławeczkami na których można wypoczywać przyciągają mieszkańców, ale otwarta półdzika nawet przestrzeń wywołuje u nich lęk. Jednym z takich drastyczniejszych przykładów biofobii nieświadomej jest fala niechęci wobec... drzew. A konkretnie tych przydrożnych, które zgodnie z treścią całkiem niedawnej medialnej nagonki na nie, są niebezpieczne, zabójcze, a do tego niepotrzebne, bo miejsce drzew jest w lesie. Argument za wycinaniem: w 2020 roku 15% ofiar wypadków drogowych zginęło w wyniku uderzenia auta w drzewo rosnące na poboczu. I winne są oczywiście drzewa, nie nadmierna prędkość, brawura czy alkohol. Drzewom dostaje się też nieźle w mieście. Bo w ich gałęziach przebywają i gniazdują ptaki, które srają na samochody. Oraz żyją tam różne insekty, a tych przecież w idealnym zurbanizowanym świecie w ogóle być nie powinno. O łamiących się i spadających gałęziach czy sypiących się liściach jesienią to już w ogóle nie ma co wspominać. Drzewa w mieście w dodatku upierdliwie pylą i się rozsiewają niekontrolowanie, przeszkadzają pieszym i rowerzystom oraz utrudniają budowanie dróg, chodników czy parkingów.
Na szczęście w tej urbanistycznej wojnie z naturą pojawił się jako sprzymierzeniec natury promyk nadziei. A konkretniej to nawet solidny promień, który wkrótce może się stać zabójczy niczym ten z niszczącej planety Gwiazdy Śmierci, jaką też może stać się dla nas słońce pospołu z zachodzącymi gwałtownie zmianami klimatycznymi. Już wiemy, że zieleń w mieście łagodzi skutki upałów, a bioróżnorodność roślinna jest zbawieniem dla zapylaczy, bez których być może sobie ludzkość by poradziła, ale z wielkim trudem. Wiemy też, że powszechna do niedawna betonoza jest zabójcza na dłuższą metę dla nas samych, a ograniczanie arterii drogowych w miastach na rzecz komunikacji zbiorowej i ponownego zazieleniania przestrzeni wcześniej wymarłych daje nam szanse na lepsze samopoczucie i zdrowie - również, a może wręcz przede wszystkim to psychiczne. Bo naukowcy i badacze nie mają najmniejszych wątpliwości, że częste i bezpośrednie obcowanie z przyrodą objawiającą się czymś więcej niż rachityczna paprotka na parapecie ma zbawienny wpływ na nasz układ nerwowy, układ krążenia czy trawienia nawet. A im więcej roślin w miastach (ale wsiach też) i przy drogach, tym czystsze powietrze i łagodniejsze skutki upałów czy wiatrów. I więcej przestrzeni dla zwierząt, które i tak czy chcemy czy nie, towarzyszą nam mniej lub bardziej skrycie w tych naszych cudownych i pozornie sterylnych aglomeracjach większych i mniejszych. No i mniejsze szanse na nabawienie się biofobii, jeśli będziemy od maleńkości obcować nieskrępowanie z Matką Naturą.
Na początku samym wspominałem o piosence KSU, na koniec więc też niech będzie cytat z pięknego utworu napisanego przez Jonasza Koftę: "pamiętajcie o ogrodach, przecież stamtąd przyszliście, w żar epoki użyczą wam chłodu tylko drzewa, tylko liście..."
Zdjęciowo dziś Lena. W kontakcie z naturą, ale dla bezpieczeństwa przez szybę i ze sporym oparciem w betonie.
kiev88/hp5
Komentarze
Prześlij komentarz