O Romulusie i Remusie słyszeli wszyscy. No dobra, może nie wszyscy, ale na pewno sporo osób czytało gdzieś i kiedyś tam, choćby pobieżnie o legendarnych braciach, założycielach Rzymu, wychowanych przez wilczycę. Mowgli z Księgi Dżungli autorstwa Kiplinga, czyli dziecko żyjące wśród wilków, też jest wielu znany, zwłaszcza odkąd wymyślono filmy i powieść ta wielokrotnie została zekranizowana na niezliczoną ilość sposobów. Podobnie zresztą było z Tarzanem, wychowanym przez małpy w dżungli, któż o nim nie słyszał, któż filmów o nim nie oglądał? I choć wydawać by się mogło, że są to jedynie legendy oraz literacka fikcja, to prawda jest zgoła inna. Odkąd zaczęto prowadzić rzetelne zapiski i kroniki (czyli od czasów, kiedy kościół katolicki stracił monopol na wykształcenie i piśmiennictwo i przestał trzymać całe narody w ciemnocie i zabobonie), w przeróżnych miejscach świata opisywane na kartach historii są dzieci czy nawet dorośli odnajdywani wśród dzikich, często krwiożerczych zwierząt. I to odnajdywani cali i zdrowi, przynajmniej zdrowi fizycznie. Najwięcej takich historii odnotowano w Indiach, (w których nader często praktykowano porzucanie niechcianych dzieci - głównie dziewczynek w dżungli), choć w dawniejszych czasach uważano je za bajki, bowiem pokutował wśród Europejczyków pogląd, że jedynie relacja Europejczyka (w domyśle człowieka wykształconego i prawdomównego) może być uznana za wiarygodną, zaś Hindusom nie wolno wierzyć. Najsłynniejsza historia z indyjskiego półwyspu opisywała odnalezienie w wilczym legowisku dwóch dziewczynek - Amali i Kamali, które to poruszały się na czworakach i szczerzyły zęby oraz warczały na ludzi. Miały bardzo wyczulony węch, nie bały się ciemności i piły oraz jadły nie używając rąk. Strach przed dzikimi dziećmi był tak duży, że kiedy zostawiono dziewczynki pod opieką w jednej z wiosek... cała wioska wyprowadziła się, pozostawiając je same. Dziewczynki ostatecznie trafiły do sierocińca, niestety po odseparowaniu ich od wilczej rodziny zaczęły chorować, miały trudności z nauczeniem chodzenia się na dwóch nogach i z nauką mowy. Amala zmarła rok po odnalezieniu, Kamala dożyła 17 lat. Trochę lepiej powiodło się chłopcu, również odnalezionemu w jaskini wilków, którego nazwano Dina Sanichar i który najprawdopodobniej jest pierwowzorem literackim postaci Mogwliego. Długo chodził na czworaka, jadał wyłącznie surowe mięso, nigdy nie nauczył się mówić i nie chciał nosić ubrań. Zmarł w wieku 30 lat. W czasach nam bliższych w 1923 roku niedaleko miasta Asam (również Indie) zabito lamparcicę w której norze znaleziono pięcioletniego chłopca, porwanego 3 lata wcześniej przez zabite zwierzę). W 1946 roku w Syrii odnaleziono natomiast dziecko żyjące ze stadem gazeli. A że Polacy nie gęsi, to Jan Chryzostom Pasek w XVII wieku opisywał przypadek dziecka z Litwy, wychowanego przez niedźwiedzie. Współcześnie również zdarzają się przypadki adoptowania ludzkich dzieci przez dzikie zwierzęta. I choć obecnie odnotowuje się je głównie w odludnych miejscach Azji, to i na naszym rodzimym europejskim podwórku zdarzają się takie historie. Hiszpan Marcos Rodriguez Pantoja przez 11 lat żył wśród wilków. Jego historia jest szczególnie fascynująca, bowiem przez sześć pierwszych lat życia żył wśród ludzi w swojej rodzinie, potem został przez ojca i matkę sprzedany na pomocnika staremu pasterzowi, wypasającemu samotnie kozy wysoko w górach. Pasterz wkrótce zmarł, a chłopiec mający w pamięci to jak nad nim się znęcała jego rodzina, zdecydował się pozostać w górach. Zaczął podglądać zwierzęta, jadł to co one jadły, pił wodę z miejsc gdzie robiły to one. Pewnego razu trafił do jaskini będącej fragmentem opuszczonej kopalni, gdzie trafił na legowisko z małymi wilczkami. Zaczął się z nimi bawić, aż zmęczony usnął. Kiedy się obudził stała nad nim wilczyca z mięsem w pysku. Przerażony Marcos został przez wilczycę polizany po twarzy i otrzymał od niej swoją porcję mięsa do zjedzenia. Od tamtej pory żył z wilkami w symbiozie. One dzieliły się z nim mięsem, on przynosił im kozie mleko. W wieku 17 lat został "odnaleziony" i zabrany przez wieśniaków z Fuencaliente. Jak nietrudno się domyśleć minęły lata nim dostosował się jako tako do życia wśród ludzi i nauczył na powrót ludzkiej mowy. Początkowo przerażało go wszystko, nożyczki u fryzjera, przejście przez jezdnię, wszechobecny hałas towarzyszący ludziom. Pantoja żyje do dziś. Jest w Hiszpanii postacią znaną i szanowaną. Chętnie występuje w mediach i opowiada o szkodach jakie ludzie wyrządzają przyrodzie. I jak sam przyznaje, niejednokrotnie podczas swojego życia w "cywilizowanym" społeczeństwie myślał o powrocie w góry. Jednak na miejscu zawsze zatrzymywały go dwie rzeczy. Muzyka (uwielbia grać na gitarze) i kobiety.
I tu się przyznać muszę, że ja doskonale tego pana rozumiem. Całe życie uwielbiałem góry, za ich dzikość i surowość, całe też życie przemierzam lasy przeróżne jak tylko mam okazję. Będąc jednak jednostką od dziesiątek lat na wskroś przesiąkniętą cywilizacją, zapewne nie umiałbym się bez niej na dłużej obejść. Nawet, gdybym jak Pantoja nie uwielbiał muzyki i kobiet. No i fotografii. Ale, żeby nie było, potrafię docenić i się uśmiechnąć kiedy w pochmurny jak dziś dzień, promień słońca gdzieś przebije się przez korony drzew i oświetli mi ścieżkę pod stopami, albo kiedy niespodziewanie w ciepły letni dzień podmuch wiatru na chwilę schłodzi czoło.
Doceniajmy rzeczy. Małe, średnie i duże.
A na lepszy dzień, dziś Natalia. Uchwycona na plenerze Adela Photo Pathology w jeden z tegorocznych pięknych wrześniowych dni. Przy pomocy aparatu Pentax645 i kliszy hp5.
Komentarze
Prześlij komentarz