Stało się nieuniknione. Właśnie dorosło pokolenie wychowane w kokonach nadopiekuńczości rodzicielskiej i kryzysie szeroko rozumianej państwowej edukacji. Dyslektycy, dysgraficy, dysortograficy i dyskalkulicy. I cała ta reszta tych leniwych dys-pierdół życiowych. Żeby było jasne. Nie mam nic absolutnie do ludzi, którzy z wielu zupełnie niezależnych od siebie przyczyn fabrycznie posiadają wady skutecznie uniemożliwiające im pojęcie podstawowych zasad pisowni ó. Czy ż. Czy też do tych co dodając dwa do dwóch zawsze otrzymują liczbę inną niż cztery. Bo tych (mając w pamięci słowa Pabla Picassa o działaniu 2+2) nawet podziwiam i trochę im zazdroszczę ich artystycznej duszy. Ba, znam nawet kilkoro dys i wiem ile lat ciężkiej pracy włożyli w to, żeby swoje wady skorygować i przełamać własną niemoc. Jeśli piszę o dys-pierdołach to chodzi mi o tą całą całkiem liczną grupę cwaniaczków "wychowanych" przez trzęsące się mamusie, wiecznie nieobecnych ojców, zastraszonych nauczycieli i leniwych dyrektorów szkół. Chodzi mi dokładnie o tych, którym jak nie szło w szkole, to od razu wszyscy pospołu chcąc mieć święty spokój wysyłali ich do dys-specjalisty, który pijany szczęściem, że wreszcie jego zawód jest doceniany lekką rączką rozdawał dys-zaświadczenia. Ma problem z czytaniem? Dyslektyk! Nie idzie mu w ogóle pisanie ręczne? Dysgrafik! Robi byki? Dysortografik! Nie idzie mu z matmy? No dyskalkulik jak nic!
Nie będę pisał "za moich czasów...". Bo przecież każdy wie jak było. Jak się robiło byki to dostawało się dwóję. Jak była dwója to był raz w miesiącu pasek na dupę od ojca. Potem co obrotniejsze matki goniły pociechy do... czytania! Bo nic tak nie pomaga na byki, błędy, problemy z pisaniem jak chłonięcie wzrokiem słowa pisanego i to pisanego prawidłowo. Oczywiście zawsze zdarzały się jednostki odporne na zabiegi wszelakie łącznie z czerwonym paskiem na dupie, a nie na świadectwie. Po zazwyczaj dłuższym okresie i wnikliwej analizie raczkujących psychologów szkolnych taki delikwent lądował w szkole specjalnej, gdzie mniej lub bardziej starano mu się pomóc, ale na pewno nie utrudniano mu ukończenia szkoły, często starając się ukierunkować ucznia na pracę zawodową. Jak mawiał onegdaj mój wychowawca z podstawówki pan Antonii: nie każdy się musi uczyć, do pracy w hucie (ówczesna Huta Warszawa, główny pracodawca w mojej okolicy) też potrzeba ludzi. Dziś taki numer nie przejdzie. W ogólnym mniemaniu szkoły specjalne są dla upośledzonych, a specjaliści rozdający dys-zaświadczenia są po to by je rozdawać, bo przecież nie można Romusia czy Halinki wykluczać z "normalnej" szkoły tylko dlatego, że jest "chora". Doprowadziło to do sytuacji, że Romuś nie musi jak jego równieśnicy żmudnie poznawać zasad pisowni słowa gżegżółka, czytać o chrząszczu co w Szczebrzeszynie brzmi w trzcinie tylko może cały dzień zacinać w grę na play station, a Halinka może mieć głęboko w nosie wzory na obliczanie pola powierzchni równoległoboku czy trójkąta, dzięki czemu ma czas na dyskutowanie z podobnymi jej koleżankami o tym, czy róż biskupi jest fajniejszy niż malinowy. Wielu nauczycielom, rodzicom taka sytuacja odpowiada, papier jest, kłopot z głowy. Potem się zobaczy. Oczywiście wielu z tych pseudo-dys w życiu radzi sobie dobrze. Tata da pracę w swojej firmie, mama coś tam ugotuje i w słoiku da na później. A jak nie to na budowach ciągle poszukują ludzi do pracy i płacą całkiem nieźle. Problem się zaczyna kiedy dys-pierdoła ma ambicje. Choćby takie prozaiczne jak wypowiadanie się na portalu społecznościowym na różne tematy. Zwróćcie takiemu uwagę. Ooooo... zniewaga jakbyście co najmniej w środkowym Iranie w meczecie świnię z torby wyjęli. On ma papier, on ma zaświadczenia, on ma prawo, on może, on inaczej nie umie. Nie wiedzieć tylko czemu, kiedy jednemu z drugim, trzeciej z czwartą napisać, że przecież dziś każdy edytor tekstu sam podkreśla błędy na czerwono i trzeba być idiotą, żeby tego nie widzieć i jeszcze większym, żeby tego nie chcieć poprawić to milkną...
Dla wszystkich co przynajmniej starali się w życiu pokonać skuwkę, karboksymetylocelulozę, grzdwę, zżymanie, dżdżystość, sowizdrzała czy kszyka mała nagroda ode mnie (zauważcie, że ode mnie piszemy oddzielnie). Cztery samozwańcze polonistko wuefistki, bo każda z nich mówiła wziąć i każda dzielnie maszerowała w poszukiwaniu sklepu z odzieżą ;)
Nie będę pisał "za moich czasów...". Bo przecież każdy wie jak było. Jak się robiło byki to dostawało się dwóję. Jak była dwója to był raz w miesiącu pasek na dupę od ojca. Potem co obrotniejsze matki goniły pociechy do... czytania! Bo nic tak nie pomaga na byki, błędy, problemy z pisaniem jak chłonięcie wzrokiem słowa pisanego i to pisanego prawidłowo. Oczywiście zawsze zdarzały się jednostki odporne na zabiegi wszelakie łącznie z czerwonym paskiem na dupie, a nie na świadectwie. Po zazwyczaj dłuższym okresie i wnikliwej analizie raczkujących psychologów szkolnych taki delikwent lądował w szkole specjalnej, gdzie mniej lub bardziej starano mu się pomóc, ale na pewno nie utrudniano mu ukończenia szkoły, często starając się ukierunkować ucznia na pracę zawodową. Jak mawiał onegdaj mój wychowawca z podstawówki pan Antonii: nie każdy się musi uczyć, do pracy w hucie (ówczesna Huta Warszawa, główny pracodawca w mojej okolicy) też potrzeba ludzi. Dziś taki numer nie przejdzie. W ogólnym mniemaniu szkoły specjalne są dla upośledzonych, a specjaliści rozdający dys-zaświadczenia są po to by je rozdawać, bo przecież nie można Romusia czy Halinki wykluczać z "normalnej" szkoły tylko dlatego, że jest "chora". Doprowadziło to do sytuacji, że Romuś nie musi jak jego równieśnicy żmudnie poznawać zasad pisowni słowa gżegżółka, czytać o chrząszczu co w Szczebrzeszynie brzmi w trzcinie tylko może cały dzień zacinać w grę na play station, a Halinka może mieć głęboko w nosie wzory na obliczanie pola powierzchni równoległoboku czy trójkąta, dzięki czemu ma czas na dyskutowanie z podobnymi jej koleżankami o tym, czy róż biskupi jest fajniejszy niż malinowy. Wielu nauczycielom, rodzicom taka sytuacja odpowiada, papier jest, kłopot z głowy. Potem się zobaczy. Oczywiście wielu z tych pseudo-dys w życiu radzi sobie dobrze. Tata da pracę w swojej firmie, mama coś tam ugotuje i w słoiku da na później. A jak nie to na budowach ciągle poszukują ludzi do pracy i płacą całkiem nieźle. Problem się zaczyna kiedy dys-pierdoła ma ambicje. Choćby takie prozaiczne jak wypowiadanie się na portalu społecznościowym na różne tematy. Zwróćcie takiemu uwagę. Ooooo... zniewaga jakbyście co najmniej w środkowym Iranie w meczecie świnię z torby wyjęli. On ma papier, on ma zaświadczenia, on ma prawo, on może, on inaczej nie umie. Nie wiedzieć tylko czemu, kiedy jednemu z drugim, trzeciej z czwartą napisać, że przecież dziś każdy edytor tekstu sam podkreśla błędy na czerwono i trzeba być idiotą, żeby tego nie widzieć i jeszcze większym, żeby tego nie chcieć poprawić to milkną...
Dla wszystkich co przynajmniej starali się w życiu pokonać skuwkę, karboksymetylocelulozę, grzdwę, zżymanie, dżdżystość, sowizdrzała czy kszyka mała nagroda ode mnie (zauważcie, że ode mnie piszemy oddzielnie). Cztery samozwańcze polonistko wuefistki, bo każda z nich mówiła wziąć i każda dzielnie maszerowała w poszukiwaniu sklepu z odzieżą ;)
Bardzo fajnie napisane a dziewczyny super! (;
OdpowiedzUsuńMyślę, że jednak jesteś dotknięty rodzajem afazji semantycznej charakteryzującej się trudnościami w rozumieniu złożonych gramatycznie form
OdpowiedzUsuńwypowiedzi i masz jednak trudności ze zrozumieniem sensu całości wypowiedzi.
Nie wiem czy jest to wyleczalne ale mam nadzieję, że nie stanowisz zagrożenia dla innych...:(
Bardzo mi przykro, ale nie zrozumiałem ;)
UsuńOttime foto complimenti
OdpowiedzUsuńMorris
Blog wspaniały. Ma jedną malutką wadę - nie wiadomo na czym bardziej się skoncentrować- słowie czy obrazie. Za moich odległych młodzieńczych lat zawsze mówiło się trzy Gracje. Edukacja nawet już nie leży. Jej już niema. Ale postęp jednak jest. Ilość Gracji ostatnio wzrosła o pana 33%. W mojej młodości przywódcy mawiali:"trynd jes słuszny". Pozdrawia z Wielkim szacunkiem kształcony przez dawnych Wspaniałych Belfrów.
OdpowiedzUsuń